فَاصْبِرْ عَلى‏ ما یَقُولُونَ وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّکَ قَبْلَ طُلُوعِ الشَّمْسِ وَ قَبْلَ غُرُوبِها وَ مِنْ آناءِ اللَّیْلِ فَسَبِّحْ وَ أَطْرافَ النَّهارِ لَعَلَّکَ تَرْضى‏ (130 سوره طه)

«لَعَلَّکَ تَرْضى‏»: سیاق سابق که ذکر مى‏کرد: اعراض کفار از یاد خدا، نسیان ایشان آیات او، اسرافشان در امر او و ایمان نیاوردنشان را و نیز ذکر مى‏نمود تاخیر انتقام از ایشان، دستور صبر و تسبیح و تحمید به رسول خدا را، اقتضاء دارد که مراد از رضا، رضاى به قضاى خدا و قدر او باشد که در این صورت معنا این طور مى‏شود: صبر کن و پروردگارت را حمد و تسبیح گوى آن قدر که حالت رضا برایت حاصل شود، رضاى به قضاى خدا. و بنا بر این جمله مزبور نظیر آیه" وَ اسْتَعِینُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ" مى‏شود.

 و اما اینکه چطور تسبیح و تحمید خدا رضا مى‏آورد؟ وجهش این است که تنزیه فعل خدا از نقص و عیب، و او را به ثناى جمیل یاد کردن و مداومت در این کار، باعث مى‏شود انسان انس قلبى به خدا پیدا کند و علاقه‏مند به بیشتر کردن آن شود. وقتى انس به زیبایى و جمال فعل خدا و نزاهت او زیاد شد؛ رفته رفته این انس در قلب رسوخ پیدا مى‏کند و آن گاه آثارش در نظر نفس هویدا گشته خطورهایى که مایه تشویش در درک و فکر است از نفس زایل مى‏گردد. و چون جِبّلى(ذات وخلقت) نفس این است که به آنچه دوست دارد راضى و خوشنود باشد و آنچه غیر جمیل و داراى نقص و عیب است دوست ندارد؛ لذا ادامه یاد خدا با تسبیح و تحمید باعث مى‏شود که به قضاى خدا راضى گردد. ترجمه المیزان، ج‏14، ص: 333