ذی القعده، آغاز سلوک

در جایی دانسته ایم که سالک حقیقت سلوک خود در عالم معنا را، از شریعه ی رجب که " ماه ولایت" است، آغاز می کند؛ سپس در شعبان که ماه پیامبر خداست، قدم می گذارد و با گذراندن شرایط خاص این ماه، به مهمانی خدا در ماه رمضان دعوت می شود امام باید بدانیم تا رسیدن به سالک شدن، مسیری بس طولانی در پیش است، که هر کسی نمی تواند آن را طی کند؛ و آن که نسبت به آغاز راه، معرفت پیدا نکرده و قدمی برنداشته و هنوز اسیر ظواهر است؛ نمی تواند در ماه رجب، سالک شود و حجب نورانی را از صفحه ی دل و جانش رفع کند، تا یک پارچه در نور فانی گردد.

آغاز این حرکت سلوکی – که حرکت روح و جان است، نه حرکت جسم – ماه ذی القعده است که در آن باید برای بندگی قدم برداشت، تا در سایه ی این بندگی، سالک شد ما در ذیقعده باید حرکت در مسیر بندگی را آغاز کنیم، تا با ورود به ماه بعد که ذیحجه است، بتوانیم تعلقاتی را که در قلبمان راسخ شده اند، ذبح نماییم و در آن منای عشق خدا و ولایت، قربانی شویم. یعنی با رمی جمرات و دور کردن ظواهر از کعبه ی خود، آماده شویم تا در مسلخ ولایت قدم گذاریم و از طریق ولایت، به قرب خداوند باریابیم؛ و آماده شویم تا آرام آرام در ماه رجب، طعم سلوک را بچشیم و قوای خفته ی جانمان، از قوه گی به درآمده؛ شروع به حرکت کند و به فعلیت رسد.

ما با حرکت در ماه ذیقعده، سالک نمی شویم؛ بلکه برای آغاز سلوک؛ قدم بر می داریم و می رویم تا دلمان را حرکت دهیم؛ درست مثل اینکه هواپیما پیش از پرواز، چند دقیقه ای در باند فرودگاه حرکت می کند، تا بتواند از جاذبه ی زمین جدا شود و به آسمان صعود نماید. ما هم از ماه ذیقعده تا ماه رجب، در باند حرکت می کنیم؛ تا برای پرواز آماده شویم؛ و تا این حرکت اولیه را نداشته باشیم، توان دفع و رفع تعلقات و کنده شدن از جاذبه زمین را نخواهیم داشت. اما همین که این حرکت را کردیم؛ با ورود به ماه رجب و شعبان؛ از زمین برخاسته، از جاذبه آن، دور می شویم. به این ترتیب با قرار گرفتن در جاذبه ی آسمان وجود، در ماه مبارک وارد صحنه نور خواهیم شد و در بقیه عمر، پیوسته در مراتب وجودی حرکت خواهیم کرد.

در حقیقت کار انسان پرواز است نه راه رفتن؛ چون غایتی که او در نظر دارد؛ رفتنی نیست و بال و پر پرواز می طلبد؛ چه " و فی السماء رزقکم و ما توعدون" در واقع روزی های ما، در آسمان وجود ماست و رسیدن به این آسمان که عالم ملکوت؛ جبروت و لاهوت وجود ماست پرواز می خواهد و البته این، تنها با جذبه ولایت میسر است.

حرکت اولیه در باند و کنده شدن از جاذبه زمین، کار آسانی نیست و ریاضت و مجاهده ای سخت و بی وقفه در میادین امتحان را می طلبد. در این میدان باید استارت بزنیم و مرتب حرکت کنیم؛ که اگر آنی بمانیم و خاموش کنیم، نمی توانیم به آسمان وجودمان پرواز نماییم برای همین هم در ذی القعده توصیه به چله گیری و مراقبت دائمی شده است یعنی اگر یک لحظه غفلت کنیم؛ همه چیز را خراب خواهیم کرد و آن وقت باید از نو شروع کنیم، از نو شروع کردن هم کار آسانی نیست.

پس ماه ذی القعده، زمان استارت زدن و حرکت در باند، برای عبور از جاذبه ی زمین است. این است که باید ببینیم کدام جاذبه ها، ما را اسیر خود کرده؛ تا با چله گیری در آن زمینه، تعلق به آن ها را از خود دور کنیم.